Ένα πολύ συγκινητικό αλλά και ανατριχιαστικό γράμμα που έστειλε ο αρχηγός των οργανωμένων της Αταλάντα προς τον πρόεδρο της ομάδας.
“Πάντα πίστευα ότι η Atalanta ήταν όλα στη ζωή μου (και ήταν), ότι ήταν η μόνη βεβαιότητα της ύπαρξής μου (και ήταν)· αγαπώντας την αγάπησα την πόλη, την έζησα βαθιά και μεγάλα: το Μπέργκαμο είναι η πόλη στην οποία γεννήθηκα!
Τις τελευταίες δεκαετίες, με θυμό σε όλες τις αντιξοότητες που υπέστη στο δέρμα μου, στις εκρήξεις μου επανέλαβα στον εαυτό μου (και όχι μόνο) ότι δεν αισθάνθηκα ούτε Ιταλός ούτε Μπεργκαμάσκο, αλλά μόνο Αταλαντίνος.
Η τιμωρία των μέσων μαζικής ενημέρωσης σχετικά με το άτομο μου και την οικογένειά μου ήταν τεράστια, πολλοί περιορισμοί και μια επίσημη προειδοποίηση για τη ζωή, με οδήγησαν να σκεφτώ μια πόλη που ουσιαστικά δεν με άξιζε … και δεν την αξίζω πια.
Για μένα υπήρχε μόνο ο κόσμος ΤΗΣ και της ΚΕΡΚΙΔΑΣ !!!
Σήμερα ξαναβρίσκω με αλαζονεία ότι η καρδιά ξεσπάει αγάπη και πόνο για το Μπέργκαμο.
Για να δείτε την πόλη που πάσχει στα γόνατά της, οι μάχες στα νοσοκομεία εναντίον του θανάτου κάθε μέρα είναι σφοδρές και επώδυνες. Ο θυμός είναι τόσο μεγάλος, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι πολλές από τις πιο αγαπητές αναμνήσεις μας φεύγουν και ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της πόλης μας, όπου όλοι θρηνούν τους νεκρούς χωρίς ένα τελευταίο χαιρετισμό, χωρίς καμία προειδοποίηση.
Η υπεράσπιση της επικράτειας που εμείς οι ULTRAS υπερηφανευόμαστε πάντα την έβαλε στην πρώτη θέση, αλλά τώρα, εκτός από αυτό, η προστασία της υγείας του καθενός από εμάς έχει καταπατηθεί.
Ακόμη και ορισμένοι βουλευτές και ορισμένοι δήμαρχοι (προφανώς όχι όλοι) από την αρχή δεν έκαναν πολλά να κλείσουν τις εταιρείες των αντίστοιχων χωρών τους, πράγματι …
Και οι ιδιοκτήτες μεγάλων εταιρειών στην περιοχή σκέφτηκαν περισσότερο την παραγωγή παρά τη διαφύλαξη των συμπολιτών τους και των εργαζομένων από τη μόλυνση τους !!!
Με όλο τον σεβασμό στην Πολιτική Προστασία, θα ήθελα η καθημερινή συνέντευξη Τύπου στην πόλη μας, στον τόπο όπου θα πεθάνουν οι άνθρωποι: μόνο με αυτόν τον τρόπο θα συνειδητοποιούσαν πόσες ανοησίες μας είπαν από την αρχή από τη Ρώμη, πόσο η υποκρισία και το ψεύδος έχουν δαπανηθεί για αυτή την καταδικασμένη επιρροή !!! Η παραμονή στο Μπέργκαμο θα είχε βοηθήσει να βοηθήσουμε τους δημάρχους μας να αντιμετωπίσουν δυσκολίες να κλείσουν αμέσως τις χώρες τους χωρίς να περιμένουν!
Αντ ‘αυτού, θα ήθελα να ευχαριστήσω τα στρατεύματα των Άλπεων της επαρχίας μας για αυτό που έχουν κάνει και κάνουν: για άλλη μια φορά ήταν ένα παράδειγμα της πρακτικότητας και του αλτρουισμού.
Και μια αναγνώριση απευθύνεται στους ανθρώπους της ομάδας μου που εργάστηκαν για να βοηθήσουν, με τα διαθέσιμα μέσα, διαφορετικές πραγματικότητες, συμπεριλαμβανομένων των αλπικών.
Βλέποντάς τους με το επίχρισμα των ζωγράφων, για να βοηθήσουν με τις εργασίες κατασκευής του νοσοκομείου στην εκδήλωση, πραγματικά γεμίσε την καρδιά μου.
Τότε βλέπω τηλεόραση και η καρδιά μου κλαίει: αισθάνεσαι αβοήθητος, διαλυμένος μέσα σου. βλέπεις το λαό σου να βαδίζει μονάχος, με άρματα του στρατού, σε άλλες πόλεις για καύση.
Σε άλλο τηλεοπτικό κανάλι βλέπετε ότι μιλάνε και συζητούν, υποστηρίζουν το ποδόσφαιρο, πότε θα ξαναρχίσουν το πρωτάθλημα και αναπόφευκτα μιλάμε για χρήματα, τηλεοπτικά δικαιώματα, μισθούς, έσοδα … αυτά τα καταραμένα χρήματα που καταστρέφουν το νόημα και την αξία μιας ζωής !
Ακόμη και σήμερα συνειδητοποιώ ότι όσο περισσότερος χρόνο περνάει, τόσο περισσότερα ‘κομμάτια’ χάνονται.
ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΠΕΡΓΚΑΜΟ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΧΑΘΕΙ ΠΟΛΛΑ!!!
Έτσι αισθάνομαι φυσιολογικός και αυθόρμητός … αγαπητέ Πρόεδρε Περκάσι, πιστεύω ότι για το Αταλάντα το πρωτάθλημα πρέπει να τελειώσει εδώ.
Μπορεί να μην είναι εφικτό, αλλά θέλω να σκεφτείτε πως η Αταλάντα, όπως την αγαπάμε, αποτελεί παράδειγμα για όλους σε αυτόν τον πόλεμο, ανεξάρτητα από το τι θα αποφασίσουν οι ηγέτες του ποδοσφαίρου.
Ξέρω ότι αυτό συμβαίνει ενάντια στα δικά σας οικονομικά συμφέροντα, αλλά γνωρίζω επίσης ότι είστε άνθρωπος πίστης.
Και δεν έχει σημασία να χάνουν 3-0 κάθε παιχνίδι: το Μπέργκαμο και οι άνθρωποι του έίναι πιό πάνω ομάδα μας!
Και τότε, νομίζω ότι αρκεί να σκεφτούμε και πόσοι υποστηρικτές της Αταλάντα χάθηκαν από αυτόν τον καταραμένο ιό.
Δεν πιστεύουμε ότι η επιστροφή στην Αταλάντα ισοδυναμεί με την επιστροφή στην κανονική κατάσταση, αυτό σημαίνει ότι δεν θα σεβαστούμε όσους δεν μπόρεσαν να φωνάξουν και που έδωσαν τη ζωή τους για το Μπέργκαμο.
Θα επιστρέψουμε σύντομα και μια μέρα, όχι τόσο μακριά, θα κερδίσουμε το πρωτάθλημα. Τώρα όμως η χαρά για ένα γκολ από τον Γκόμεζ δεν έχει πλέον νόημα. Θα σήμαινε να είμαστε εγωιστές και δεν σεβόμαστε το Μπέργκαμο που περνά μια ΤΡΑΓΩΔΙΑ και αυτούς που δεν έχουν ακόμη κλάψει!
Είναι μια προσωπική άποψη, αλλά γνωρίζω και είμαι βέβαιος ότι μπορείτε να το σκεφτείτε όπως και εγώ: αυτή η μοναδική, ήδη ιστορική σφαγή στην πόλη αξίζει μια εξίσου μοναδική και ιστορική απόφαση.”
Με σεβασμό και πίστη.
Ultras στη ζωή όχι μόνο στο παιχνίδι.
Claudio
